من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو . . . . . پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو . . . . . ور از این بی​خبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت . . . . . آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می​ترسم . . . . . گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن​های نهان خواهم گفت . . . . . سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد . . . . . در ره دل چه لطیف است سفر هیچ مگو

گفتم ای دل چه مه​ست این دل اشارت می​کرد . . . . . که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو

گفتم این روی فرشته​ست عجب یا بشر است . . . . . گفت این غیر فرشته​ست و بشر هیچ مگو

گفتم این چیست بگو زیر و زبر خواهم شد . . . . . گفت می​باش چنین زیر و زبر هیچ مگو

ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال . . . . . خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست . . . . . گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو